Nowy model do samodzielnego posklejania i pomalowania, nie zawiera kleju ani farb.

Littorio to włoski pancernik z okresu II wojny światowej. Stępka pod tę jednostkę została położona w 1934 r., wodowanie nastąpiło w sierpniu 1937 roku, a wejście do służby we włoskiej Regia Marina – w 1940 roku. Wyporność pełna okrętu w chwili wodowania wynosiła ok. 46.000 ton, długość – 238 m, przy 32,9 metrach szerokości. Prędkość maksymalna dochodziła do 30 węzłów. Uzbrojenie pokładowe składało się między innymi z: 9dział kal. 381 mm umieszczonych w trzech wieżach, 12 armat kal. 152 mm czy 12 dział kal. 90 mm.

Littorio był pierwszym z pancerników, które należały do klasy jednostek o tej samej nazwie (inna, nie do końca poprawna, nazwa typu to Vittorio Veneto). Okręty liniowe typu Littorio były budowane w celu zdystansowania przez Regia Marine marynarki francuskiej na Morzu Śródziemnym i od początku były postrzegane jako najpotężniejsze pancerniki marynarki włoskiej. Nowe okręty posiadały silne i dobrze rozmieszczone uzbrojenie główne, dobry pancerz oraz osiągi – zwłaszcza prędkość maksymalną. Cechowały się również awangardowym i nietypowym systemem obrony przeciwtorpedowej. Littorio, krótko po wejściu do służby został zaatakowany przez lotnictwo Royal Navy w porcie w Tarencie w 1940 roku. Został poważnie uszkodzony, a jego remont trwał aż do sierpnia 1941 roku. Po powrocie do służby, w grudniu 1941 r., wziął udział w I bitwie w Zatoce Syrta, a w marcu 1942 r. – w drugiej bitwie o tej samej nazwie. W czerwcu 1943 r. został uszkodzony w toku amerykańskich nalotów na bazę w La Spezia. We wrześniu tego samego roku, wraz z innymi okrętami Regia Marina, poddał się aliantom i został internowany w Egipcie. W 1947 r. został przejęty przez Stany Zjednoczone, w ramach reparacji wojennych, ale nie wszedł do czynne służby i w 1948 roku został skreślony z listy floty, a krótko później został zezłomowany.