Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

Za początek rozwoju niemieckiej artylerii samobieżnej można uznać połowę lat 30. XX wieku, kiedy to pojawiła się koncepcja stworzenia działa szturmowego (niem. Sturmgeschütz – w skrócie StuG) przeznaczonego do wspierania działań ofensywnych niemieckiej piechoty. Bardzo często za autora tego pomysłu uważa się późniejszego feldmarszałka Ericha von Mansteina. Pierwsze prototypy takich pojazdów powstały w 1937 r., a gdy weszły do masowej produkcji otrzymały oznaczenie StuG III. Po raz pierwszy zostały wykorzystane na froncie w toku kampanii francuskiej w 1940 roku. W toku tej kampanii użyto też dział Bison (oznaczanych czasami jak Sturmpanzer I), czyli działa sIG kal. 150 mm osadzonego na podwoziu Panzer I. W toku dalszej części II wojny światowej wojska niemieckie wprowadzały na szeroką skalę coraz doskonalsze działa samobieżne. Na wyposażeniu jednostek pancernych i zmechanizowanych pojawiły się takie wozy jak Wespe czy bardzo udany Hummel, które pozwalały na zdecydowaną poprawę mobilności artylerii w tych jednostkach. Rozwijano też wozy StuG III oraz wprowadzono do produkcji wóz StuG IV. U schyłku wojny pojawił się także w niewielkiej ilości wóz Sturmtiger uzbrojony w moździerz rakietowy kal. 380 mm.