Sd.Kfz 250 był niemieckim, lekkim, półgąsienicowym transportem opancerzonym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1939 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1940-1944, kończąc się wytworzeniem ok. 6700 sztuk. Sd.Kfz 250 był napędzany sześciocylindrowym silnikiem Maybach HL 42 TRKM o mocy 100 KM.

Sd.Kfz 250 został opracowany jako lekki pojazd rozpoznawczy i wielozadaniowy dla niemieckich dywizji pancernych i grenadierów pancernych. W toku produkcji seryjnej powstały dwie wersje kadłuba Sd.Kfz 250: pierwsza (o nazwie „alt”) posiadała podcięte, boczne płyty kadłuba i łamaną płytę pancerną na przodzie kadłuba. W 1943 roku wprowadzono wersję „neu”, która została uproszczona: burty kadłuba były płaskie, tak samo jak płyta pancerna na przodzie wozu. W okresie II wojny światowej powstało kilkanaście wariantów i wersji Sd.Kfz 250. Chronologiczne pierwszą był Sd.Kfz 250/1, który był wersją podstawową i mógł pełnić funkcję lekkiego transportera piechoty czy wozu zwiadowczego. Później pojawiła się wersja Sd.Kfz 250/3, która była wersją dowodzenia z anteną ramową dużego i radiostacją dużego zasięgu. Później powstała także wersja uzbrojona w moździerz kal. 80 mm (Sd.Kfz 250/7), armatkę przeciwpancerną kal. 28 mm (Sd.Kfz 250/11) czy też wóz rozpoznawczy z działkiem kal. 20 mm w obrotowej wieżyczce (Sd.Kfz 250/9).  Wozy Sd.Kfz 250 wszystkich wersji służyły przede wszystkich w dywizjach pancernych i grenadierów pancernych na właściwie wszystkich frontach II wojny światowej.