Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb. 

K-161, później K-222 (inne oznaczenia: typ Anczar lub klasa Papa) był radzieckim, myśliwskim okrętem podwodnym o napędzie atomowym (SSN). Stępka pod okręt została położona w 1963 r., wodowanie nastąpiło w grudniu 1968 r., a jednostka weszła do służby w marynarce radzieckiej w 1969-1970 roku. Długość okrętu wynosiła 106,9 m, szerokość 11,5 m, a wyporność podwodna – ok. 6.300 ton.  Maksymalna prędkość podwodna to ok. 42-44 węzły. Okręt posiadał cztery wyrzutnie torpedowe kal. 533 mm.

K-161 był jedynym przedstawicielem typu Anczar. Od początku dążono w nim do osiągnięcia możliwie jak najlepszych parametrów w dziedzinie prędkości maksymalnej oraz głębokości zanurzenia. W  tym celu jednostka otrzymała dobrze ukształtowany hydrodynamicznie kadłub wykonany ze stopów tytanu – podobnie zatem jak jednostki klasy Alfa. Dzięki wykorzystaniu stopów tytanu wyraźnie wzrosła również głębokość zanurzenia jednostki. Okręt był również zdolny do operowania zupełnie nowymi pociskami woda-woda P-70 Ametyst. Ta wyjątkowa jednostka już w toku pierwszych testów spełniła pokładane w niej nadzieje dotyczące prędkości. Jednak posiadał jedną wadą – przy poruszaniu się z dużą prędkością K-161 generował spore szumy przekraczające 100 dB, co czyniło go bardzo łatwym do wykrycia i zniszczenia. Z tego powodu jednostki klasy Anczar nie były produkowane masowo, a K-161 w 1988 roku został wycofany z linii i skierowany do rezerwy. Pocięto go na złom w latach 1993-1994.