Wraz z włączeniem Czechosłowacji do Rzeszy Niemieckiej przejęto także fabrykę CKD, która produkowała opracowany dla armii czechosłowackiej czołg LT vz 38, który został wprowadzony do Wehrmachtu jako Panzer 38(t). Po zbombardowaniu fabryki Alkett, BMM (dawniej CKD) miało produkować Sturmgegeschütz III, lecz ponieważ maszyny nie nadawały się do tego, zdecydowano się wyprodukować niszczyciel czołgów lekkich na podwoziu Panzer 38(t), który , podobnie jak Jagdpanzer IV, był wyposażony w działo 7,5 cm Pak 39. Zaletami tego niszczyciela czołgów był pochyły pancerz, niewielkie rozmiary, dzięki którym idealnie nadawał się do zasadzek, oraz stosunkowo potężne działo. Do jego wad można zaliczyć niewielkie rozmiary ograniczające możliwość poruszania się załogi, mały zakres obrotu armaty oraz słabą widoczność,

Głównym zadaniem była mobilna obrona przeciwpancerna, na przykład usuwanie wtargnięć czołgów wroga. Wyprodukowano ponad 2600 pojazdów, głównie podzielonych na wersje wczesne, średnie i późne. Używano ich na froncie wschodnim i zachodnim oraz we Włoszech.

Jagdpanzer 38 odniósł sukces, ponieważ był używany z modyfikacjami przez armię szwajcarską jako G-13 do 1970 roku.