Nowy model do samodzielnego posklejania i pomalowania, nie zawiera kleju ani farb.
Rozpiętość skrzydeł (mm)
250
Ponieważ wspaniały de Havilland Mosquito dopiero wszedł do służby w Królewskich Siłach Powietrznych pod koniec 1941 r., projektanci firmy zostali następnie poproszeni o zwrócenie uwagi na opracowanie nowego silnika odrzutowego, który byłby w stanie napędzać nową generację szybkich myśliwców. Projekt został powierzony błyskotliwemu umysłowi projektanta silników Franka Halforda, postanowił, że jego silnik będzie mniej skomplikowany i prostszy niż ten, który opracował jego rywal, Frank Whittle, i był gotowy do przetestowania swojego silnika do kwietnia 1942 roku. Obiecując i wytwarzając zamierzony poziom ciągu, jedyne, co teraz można było zrobić, to zobaczyć, jak zachowuje się w powietrzu.
W czasach, gdy technologia silników odrzutowych była jeszcze w powijakach, a tym wczesnym silnikom brakowało mocy i reagowały wolno na polecenia dotyczące wprowadzania mocy, decyzja de Havilland o wyprodukowaniu pierwszego samolotu odrzutowego jako konstrukcji jednosilnikowej była odważna. i pokładali wielką wiarę w osiągi swojego nowego silnika odrzutowego. Ten niewielki nowy samolot początkowo nosił oznaczenie de Havilland DH.100 „Spider Crab”, a ten kryptonim był używany do maskowania tajemniczej natury rozwoju samolotu. Zbudowany wokół nowego turboodrzutowca de Havilland Goblin 1, samolot miał stosunkowo krótką, jajowatą centralną gondolę kadłuba i zastosował unikalną konfigurację ogona z dwoma wysięgnikami dla stabilności sterowania, która pozwalała na wyjście ciągu silnika bezpośrednio z centralnego kadłub samolotu. Aby odciążyć przemysł lotniczy z czasów wojny, ten eksperymentalny samolot musiał być zbudowany zarówno z drewna, jak i metalu. Warto zauważyć, że większość kadłuba wykorzystywała tę samą konstrukcję ze sklejki laminowanej, którą firma udoskonaliła podczas produkcji Mosquito. .
Na nieszczęście dla zespołu de Havilland pracującego nad nowym odrzutowcem, ich Mosquito okazał się tak dobry, że ten eksperymentalny projekt został uznany za mniej ważny niż produkcja Mosquito, prawdopodobnie słusznie dla brytyjskiego wysiłku wojennego. Aby wcierać sól w tę lotniczą ranę, pierwszy lot samolotu zostałby dodatkowo opóźniony z niewiarygodnego powodu - jedyny sprawny silnik odrzutowy został wysłany do Ameryki, aby pomóc w rozwoju własnego projektu z napędem odrzutowym. Priorytet produkcji Mosquito i seria nieprzewidzianych opóźnień sprawiły, że rozwój Gloster Meteor przewyższył jego konkurenta, a Meteor przyjął zaszczyt bycia pierwszym brytyjskim samolotem odrzutowym, który wszedł do służby i był jedynym alianckim odrzutowcem podczas II wojny światowej.
Wykonując swój pierwszy lot 20 września 1943, de Havilland DH.100 „Spider Crab” LZ548/G wystartował z lotniska Hatfield w rękach głównego pilota testowego Geoffreya de Havilland Jr. Co ciekawe, „G” użyte w identyfikacji Kodeks podkreśla tajny charakter projektu i wymaga, aby samolot był strzeżony przez cały czas przebywania na ziemi. Ten pierwszy lot trwał nieco ponad 30 minut, podczas których samolot przekroczył 400 mil na godzinę i był bardzo obiecujący, jednak dopiero kwiecień 1945 roku, zanim samolot produkcyjny wzniesie się w powietrze, do tego czasu nowy myśliwiec odrzutowy został ochrzczony mianem Wampira. . Pomimo długotrwałego rozwoju, drugi brytyjski myśliwiec odrzutowy, który wszedł do służby, okazałby się czymś w rodzaju klasyka i jest obecnie uważany za jeden z najbardziej udanych wczesnych samolotów odrzutowych na świecie.
Vampire F.Mk.I wszedł do służby w Królewskich Siłach Powietrznych w marcu 1946 r., a dwa lata później został ulepszony i bardziej wydajny F.3. Vampire F.3 był zasadniczo wersją swojego poprzednika o większym zasięgu, charakteryzującą się zwiększoną wewnętrzną pojemnością paliwa i możliwością przewożenia dwóch zewnętrznych zbiorników paliwa. Ten najnowszy wariant różnił się także wizualnie, ponieważ zawierał wyższe i bardziej zaokrąglone stabilizatory pionowe, obniżony stabilizator poziomy i charakterystyczne owiewki „żołądź” u podstawy każdego stabilizatora pionowego. Chociaż była to wciąż stosunkowo nowa technologia, de Havilland sprytnie zaprojektował samolot tak, aby był łatwy w utrzymaniu i obsłudze, dzięki czemu samolot zyskał godną pozazdroszczenia reputację niezawodności zarówno wśród załóg powietrznych, jak i naziemnych, a więcej pilotów mogło bezpiecznie przejść na lot z napędem odrzutowym.
Z wieloma znaczącymi nowinkami w swojej nazwie, Vampire był pierwszym samolotem RAF, który przekroczył prędkość 500 mil na godzinę, a dodatkowy zasięg F.3 pozwolił mu być pierwszym myśliwcem odrzutowym, który przeleciał Atlantyk. Wampiry F.3 z 32. Dywizjonu były również pierwszymi myśliwcami odrzutowymi RAF, które zostały rozmieszczone poza północno-zachodnią Europą i pierwszymi, które operowały w wyższych temperaturach Morza Śródziemnego. Bez wątpienia de Havilland Vampire należy uznać za jeden z najważniejszych wczesnych myśliwców odrzutowych na świecie.
