Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera frab ani kleju.

USS John Marshall (SSBN-611) to amerykański okręt podwodny o napędzie atomowym –nosiciel pocisków balistycznych z głowicami atomowymi (SSBN) pod którego stępkę położono w kwietniu 1960 r., zwodowano w lipcu 1961 r., a wejście do służby w US Navy miało miejsce w 1962 roku. Całkowita długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 125 m, szerokość 10,1 m, przy wyporności podwodnej rzędu ok. 7.900 ton. Maksymalna prędkość podwodna nie przekraczała 21 węzłów. Jednostka posiadała 16 wyrzutni dla rakiet balistycznych oraz 4 wyrzutnie torpedowe kal. 533 mm.

USS John Marshall (SSBN-611) był czwartym z pięciu okrętów klasy Ethan Allen. Jednostki tego typu powstały jako ewolucyjne rozwinięcie typu George Washington i opierały się w dużym stopniu na projekcie bardzo udanych myśliwskich okrętów podwodnych typu Skipjack. Jednocześnie były właściwie pierwszymi jednostkami typu SSBN w US Navy, które od samego początku były projektowane i budowane do takiej właśnie roli. Podstawowym uzbrojeniem okrętów klasy Ethan Allen było 16 rakiet Polaris A-2 o zasięgu do 4.600 km zdolnych przenosić (po modernizacjach) trzy głowice jądrowe W58 o mocy 200 kT każda. USS John Marshall (SSBN-611) został zbudowany w stoczni Newport News Shipbuilding, a krótko po wejściu do służby został przydzielony do Floty Atlantyku, a w lipcu 1962 r. dokonał swego pierwszego próbnego odpalenia rakiety Polaris. Jednostka okres 1962-1980 spędziła przede wszystkim na patrolach i w portach nad Oceanem Atlantyckim. W 1981 r., w związku z porozumieniami rozbrojeniowymi, USS John Marshall został przeklasyfikowany na myśliwski okręt podwodnym, a pięć lat później (1986 r.) dostosowano go transportu i częściowego zabezpieczenia akcji jednostek specjalnych. Jednostka służyła aktywnie w US Navy do 1992 r., a w 1993 r. została całkowicie wycofana z linii.