Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

Typ M to nazwa klasy brytyjskich okrętów podwodnych o napędzie spalinowo-elektrycznym z okresu I wojny światowej oraz okresu powojennego. Pierwsza jednostka tego typu została zwodowana w 1917 roku, a ostatnia – dwa lata później. W sumie powstały jedynie trzy jednostki tego typu. Długość okrętu Typu M wynosiła 90-92 m, szerokość 7,55 m, a wyporność podwodna – ok. 1.950 ton.  Maksymalna prędkość podwodna to ok. 8-9 węzłów.  Okręty tego typu posiadały pojedynczą armatę kal. 305 mm, pojedynczą armatę kal. 75 mm, jedne karabin maszynowy kal. 7,62 mm oraz cztery wyrzutnie torpedowe kal. 450 mm.

Okręty Typu M były okrętami podwodnymi o najpotężniejszym uzbrojeniu artyleryjskimi, kiedykolwiek wprowadzonymi do służby. Zostały opracowane i wdrożone do produkcji z inicjatywy pierwszego Lorda Admiralicji brytyjskiej Johna Fishera, kiedy to pełnił ten urząd po raz drugi w latach 1914-1915. Zakładano, że okręty tego typu będą pod wodą zbliżać się do okrętów nieprzyjaciela, a następnie po wynurzeniu, z zaskoczenia podejmą z nim wymianę ognia. Założenia te okazały się jednak problematyczne, a okręty tego typu nie wzięły czynnego udziału w I wojnie światowej. Po 1918 roku testowano na nich nowe rodzaje bron jak miny czy nowe typy wodnosamolotów. Jednostki tego typu okazały się również bardzo pechowe, bowiem dwie z trzech zatonęły w tragicznych wypadkach w 1925 i 1932 roku. Ostatni okręt serii – HMS M3 – został wycofany ze służby w 1932 r. i zezłomowany rok później.