Wright R-1820 był 9-cylindrowym silnikiem gwiazdowym, zbudowanym w układzie pojedynczej gwiazdy, chłodzonym powietrzem. Silnik powstał w oparciu o jednostkę Wright P-2. Przejął od niej ogólne założenia konstrukcyjne (układ pojedynczej gwiazdy), ale posiadał znacznie bardziej dopracowane rozwiązania mechaniczne oraz rozliczne, niewielkie, usprawnienia i modyfikacje. Od chwili wejścia do produkcji seryjnej w 1931 roku, silnik Wright R-1820 był stale udoskonalany i w kolejnych wersjach osiągał coraz większe moce maksymalne, przykładowo: R-1820-4 miał moc 700 KM, model R-1820-32 – już 780 KM, a w wersji R-1820-86 dochodziła ona już do 1425 KM! Niektóre wersje tego silnika przystosowano do operowania na znacznych wysokościach poprzez zmianę konstrukcji turbosprężarki oraz chłodnicy. Silnik Wright R-1820 posłużył jako jednostka napędowa dla kilku udanych amerykańskich samolotów doby II wojny światowej. Napędzał takie maszyny jak na przykład: Curtiss SBC-4 Helldiver, Douglas SBD Dauntless, ale zwłaszcza – Boeing B-17 Flying Fortress. Był także produkowany licencyjnie w ZSRR pod oznaczeniem M-25.