Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera farb i kleju.

Lockheed U-2 to w zasadzie pierwszy z samolotów rozpoznania dalekiego zasięgu z napędem odrzutowym. Stworzony na zamówienie USAF i CIA w 1953 roku jako samolot, który miał latać powyżej pułapu myśliwców i rakiet SAM. Latał nad ZSRR (także w innych rejonach świata) z takim przeświadczeniem aż do 1 maja 1960 roku, kiedy to samolot pilotowany przez Francisa Powersa spadł nad Swierdłowskiem. Zestrzelenie go można określić jako mieszankę przypadku, szczęścia i determinacji, ale jest to historia na dłuższe opowiadanie.

Istnieją następujące wersje samolotu U-2 (wszystkie rozpoznawcze): U-2A: oryginalna, z oprzyrządowaniem rozpoznawczym z lat 50-tych; U-2B: wzmocniony kadłub i skrzydła, lepszy silnik; U-2C: wydłużony dziób i zwiększona ilość zabieranego sprzętu, większe zbiorniki paliwa, silnik J75-13B; U-2D: zmieniony przedział Q (specjalistyczne czujniki lub drugi członek załogi); U-2E: ulepszone ECM; U-2F: możliwość tankowania w locie; U-2G i J: przystosowane do startu z lotniskowców; U-2R. W tych wersjach do początku lat 60-tych (rozpoczęcie prac nad SR-71) wyprodukowano 55 maszyn. W 1968 roku wznowiono produkcję jako U-2R. Miał on większą rozpiętość skrzydeł, dłuższy kadłub oraz podwieszane zbiorniki z wyposażeniem. Zbudowano 12 sztuk. Ostatnio, istniejące samoloty zmodernizowano do standardu TR-1. Jest on cięższy od U-2R, ma wymienny dziób, różne rodzaje anten grzbietowych UHF, ECM, system radarowy ASARS (o syntetycznej aperturze) oparty na radarze bocznym UPD-X, a także (niektóre egzemplarze) w system namierzania emiterów (PELSS). Nowych samolotów w wersji TR-1A (jednomiejscowych) wyprodukowano 25, a TR-1B (dwumiejscowych) 2 sztuki.

Dane techniczne: długość: 19,2m, rozpiętość skrzydeł: 31,4m, wysokość: 4,88m, prędkość maksymalna: 805km/h, zasięg maksymalny: 10300km, pułap maksymalny 21300m i więcej, uzbrojenie: brak.