Potężny Blackburn Buccaneer był jednym z najzdolniejszych niskopoziomowych samolotów szturmowych okresu zimnej wojny, początkowo wszedł do służby w Royal Navy w 1962 roku, aby przeciwdziałać poważnemu zagrożeniu ze strony masowego programu ekspansji radzieckiej marynarki wojennej. Zamiast ponosić oszałamiające koszty budowy własnych nowych statków, aby sprostać temu zagrożeniu, Brytyjczycy myśleli wówczas, że użyją swojego nowego odrzutowca uderzeniowego do zniszczenia sowieckich statków za pomocą kombinacji broni konwencjonalnej i nuklearnej. Zdolny do ekstremalnie dużych prędkości na niskim poziomie, Buccaneer okazał się idealnym samolotem, aby utrzymać kraje Układu Warszawskiego na palcach, mimo że na osiągi pierwszych Buccaneerów, którzy weszli do służby, miał wpływ brak mocy z ich dwóch de Havilland Silniki Gyron Junior. Operując z pokładów stosunkowo małych brytyjskich lotniskowców.