Nowy model do samodzielnego posklejania i pomalowania, nie zawiera kleju ani farb.

Zaprojektowany do przeprowadzania szybkich operacji uderzeniowych na morzu z pokładów stosunkowo niewielkich brytyjskich lotniskowców, Blackburn Buccaneer był prawdziwym brutalem samolotu, zbudowanym jak ceglana wychodka i najzdolniejszym samolotem tego typu na świecie. Najcięższy samolot, jaki kiedykolwiek eksploatowała Royal Navy.

Zbudowany w zakładzie w Blackburns Brough, każdy ukończony Buccaneer był transportowany drogą, na własnym podwoziu, na lotnisko firmy Holme-on-Spalding Moor w celu przeprowadzenia testów w locie, holowaną podróż po normalnych drogach o długości około 16 mil. Chociaż został opracowany jako samolot morski, Buccaneer był również oferowany Królewskim Siłom Powietrznym jako zdolny samolot uderzeniowy i rozpoznawczy, jednak w tym czasie mieli tylko oko na BAC TSR-2 i prawie z miejsca odrzucili Buccaneera. Anulowanie projektu TSR.2 i późniejsza decyzja o niekupieniu amerykańskiego odrzutowca General Dynamics F-111 skłoniły RAF do raczej niechętnego przyjęcia Buccaneera jako następcy Canberry, a samolot wszedł do służby w eskadrze około siedem lat po wejściu do służby z marynarką wojenną.

Co ciekawe, nowy samolot zamówiony dla RAF zachowałby składane skrzydła i hak zabezpieczający oryginalne Buccaneers marynarki wojennej, aby uniknąć kosztów przebudowy. Pierwszą jednostką Królewskich Sił Powietrznych, która otrzymała Buccaneera była 12. eskadra w Honington w październiku 1969 roku i pomimo początkowych obaw, RAF szybko nauczył się doceniać wiele zalet tego wyjątkowego samolotu. Zdolny do niezwykle stabilnego lotu przy dużych prędkościach i na niskich wysokościach Buccaneer okazał się idealnym samolotem uderzeniowym do utrzymania państw Układu Warszawskiego w gotowości.

Podczas ćwiczeń w USA i Kanadzie załogi RAF-u regularnie demonstrowały swoje umiejętności bombardowania i możliwości swoich samolotów, zdobywając w tym czasie wiele wyróżnień służbowych. W szczytowej sile na początku lat 70. Buccaneer wyposażył nie mniej niż sześć eskadr RAF, w tym jednostkę konwersji operacyjnej. U schyłku kariery Buccaneers RAF był zmuszony zabrać samolot na wojnę, ponad 20 lat po wejściu do służby w eskadrze. Wojna w Zatoce Perskiej w 1991 roku spowodowała przeniesienie operacji strajkowych na większe wysokości, ze względu na skuteczność irackiej obrony przeciwlotniczej. Tornada i Jaguary Królewskich Sił Powietrznych wykonujące te misje potrzebowały zwiększenia celności swoich ataków i potrzebowały wsparcia dwunastu starzejących się Buccaneers i ich możliwości laserowego wyznaczania celów.